پرم از دلتنگی
بی تو...
زلال من،
به بهانه ی اشک هم شده
فرو بریز، در شب گریه هایم...
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی کَبَد...4 بلد
بی تردید ما انسان را در رنج و مشقّت آفریده ایم...
کامش توأم با ناکامی و لذایذش همراه با تلخی است...
پس چون ما انسان را در رنج آفریدیم؛ زندگی او پر از رنج هاست...
حتی دوست داشتن هایش هم رنج است...
و بودن؛ همه رنج است و رنج هم؛ سر آغاز بودن انسان...
ترنج زندگی من!
تُو، رَنــــجی ...
نقطه.
منوی بلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
تُو نگاره...
(۱۵۲) -
رَنــــج نگاره...
(۱۰۶)
بایگانی
- تیر ۱۳۹۴ (۲)
- خرداد ۱۳۹۴ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۵)
- فروردين ۱۳۹۴ (۲)
- اسفند ۱۳۹۳ (۸)
- بهمن ۱۳۹۳ (۶)
- دی ۱۳۹۳ (۸)
- آبان ۱۳۹۳ (۱۰)
- مهر ۱۳۹۳ (۳)
- شهریور ۱۳۹۳ (۱۰)
- مرداد ۱۳۹۳ (۱۷)
- تیر ۱۳۹۳ (۹)
- خرداد ۱۳۹۳ (۱۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۱۱)
- فروردين ۱۳۹۳ (۳۵)
- اسفند ۱۳۹۲ (۳۴)
آخرین مطالب
- ۹۴/۰۴/۱۸بهانه ی اشک...
- ۹۴/۰۴/۱۸قابِ عکس...
- ۹۴/۰۳/۰۶آن سو،همه تو...
- ۹۴/۰۲/۰۵فریب...
- ۹۴/۰۲/۰۵بهشت ...
- ۹۴/۰۲/۰۲ریل تنهایی...
- ۹۴/۰۲/۰۲تارها...
- ۹۴/۰۲/۰۲تنها...
- ۹۴/۰۱/۲۰رنج ...
- ۹۴/۰۱/۱۲بهار بی تویی...
پیوندها
تُو، رَنــــج...
صبــــــر که تمام شود،فـــــــــرج میرســد ...صبر؛یعنی نمی خواهمت...
تنها به عشق تو،
شعر خواندم و برای تو نوشتم
و به عشق ترسیم رویای روی تو ، نقاش شدم
اما ، هرگز نمیگنجد،
در قابِ عکس هایم، مهربانیت...
از خلاصه ی روزهای رفته...
جز دری میان خاطراتم نمانده است!
این سو،
من و دلتنگی
آن سو،
همه تو...
قطار می رود
من و یک دنیا خستگی...
دو خط موازی!
روی ریلی تنها،
دو چشم سیاه،
چشم بر راه ...
تو رفته ای ...
دیگر نمی آیی...
در این روزهای سردِ کویر،
نیازمندِ گرمای حضور توام...
اگر تو باشی،
ساکن قطب جنوب خواهم شد...
رویای شیرینی است بودنت...
وقتی در خواب ها،
خیال کنم که آمده ای...
در زندگیِ بی تو،
رنج هایی است که،
به غیر از تو نمی توان گفت...
برای هر غروب که بی تو تمام میشود،
هزار واژه کنار گذاشته‌ام...
بگذار دوباره بببینمت...
احوال روزگاری خوب است که تو را دارد...
و از آن خوبتر
حالِ کسی که تو را دارد!
عشق؛
خواستن تو نیست
داشتن تو هم نیست!
دوست داشتنت، نهایت عشق است...
تلخ است که
در میان انبوه واژه ها،
تو را؛
همیشه کم می آورد قلم من!
چند خط و در انتها،
تنها یک نقطه.
تمام نمی شود عشقت
در هزاران سطر...
کویر برای من
درست از آنجایی که تو نیستی،
نقش فصل خزان روزگار را رقم میزند...
درست از آنجایی که تو نیستی،
نقش فصل خزان روزگار را رقم میزند...
تمام تن کویر،
چون سراب،
نقطه. نقطه. باران بود،
همچون راز چشم هایم، بی تو...
خزان؛ جلوه ی دلتنگی ست...
و نامهربانی،
راز پنهان در "مهر" ...
تلخ است دیدنِ احوالم،
وقتی گیسو سپیدی دیگر،
بی دیدن روی تو،
در خاک می شود...!
بی تو،
تنهایی، تنها نقطه ی اشتراک ما...
تنهایی، تنها نقطه ی اشتراک ما...
چون ماهیِ اسیر تُنگ،
در انتظار دریا...
دلم عجیب بی قراری می کند بی تو...
شاید قرار نیست،
قراری سر برسد...
تا نزدیک تو شدم،
کبوترانه از من گریختی...
بغضم در گلو شکست،
از این همه بی بالی ...
تو چشمه ای،
از عشق سرشار...
تشنه ام،
و بی تو در میان اغیار...
سیراب نمی شوم از نوشتنت؛ ای یار...
نا آرام که باشی جایت در چشمان است...
این است رازِ باران چشم هایم!
از وقتی آرامشت نیست؛
شده اند دو جفت،
جام اشک!
می ایستی،
ذل می زنم به چشمانت!
در قاب چشم توام، بی آنکه بخواهی ام...
خیال میکنم،
هنوز
در خیال منی!
وه، چه خیال انگیز است !
حتی در خیال تو بودن...
قلب سرخم؛
چون ماهی کوچکی در تُنگ شکسته اسیر است
و در آرزوی رسیدن به اقیانوس لایناهی تو بی قرار...
سراسر نشیب است و فراز...
این پایین که منم!
آن بالا که تویی...
از این مسافتی که من می بینم
هیچوقت نمی رسم به تو...
مکتوب می نویسم و تعهد میدهم...
در انتها، امضا هم میکنم؛
تا ایمان بیاوری،
پای وعده ام می مانم...
تو اما؛ فقط بیا...
باور کن، فرقی نمی کند...
چه باشی و
چه باشم...
تو باشی و
من نباشم...
من، فقط تو را دوست دارم...
باور کن،
اگر تو باشی
خطا نمی کنند دست هایم،
و اشک نمی ریزد،
از چشم هایت...
سخت است و سنگین،
و دلم غمگین...
حکایتی از روزهای نبودنت!
فقط همین...
یک پنجره بگشا به روی روزگارم...
بی تو
نه نور
نه هوا ...
و من تنهای تنها...
چطور باور می کنی...
دوستت داشته باشم و برای آمدنت کاری نکنم!
وقتی دلت از دل آرایان پُر است...
دلدار هم پَر میگیرد به سودای جدایی...
حالا؛ دل هم پَر...
دلمان خوش است
به اشکهایی که؛
یک دل سیر
بر بی تویی ها که نه،
بر احوال خود میریزیم!
هوای دوست داشتنت که به سرم می زند
بی هوا، بغض می کنم!
من، از این ادراک لبریزم...
نوشته ام که بخوانی،
و بدانی
که عشق،
یعنی تو...
میدانی!
گاهی حرف نمی زنم اما!
سر می زنم به سقف آسمان تنهایی،
وقتی تو نیستی!
ای ماه، این هم گواه...
سپید، سرخ، سیاه...
رنگ ها هم،
بی حضورِ روشنِ تو،
غرقِ در آه...
ماها؛
دلم گرفته...
ابرها را کناری بزن...
تا کمی ببارند،
این چشم ها...